εικονες αγαπημενες

δες τη θετική πλευρά της ΖΩΗΣ

μεσημέρι..καθισμένη στο καναπέ με μια διάθεση κάπως μελαγχολική..
Ίσως ο καιρός ,ίσως οι σκέψεις..θα'θελα να χαθώ και πάλι μέσα στο παραμύθι μου μα αισθάνομαι ξαφνικά τόσο μεγάλη..τόσο δύσκαμπτη που δε νομίζω πως θα χωρέσω..Τα φτερά μου αδύναμα και το σώμα μου βαρύ..
άλλα ονειρεύτηκα και άλλα ζω...
Μες το δικό σου παραμύθι ξαναμπαίνω
να δω τη λάμψη και το φως
να νιώσω πως μπορώ ακόμα να πετάξω
να νιώσω πως ακόμα ζω..

Υπήρχαν άραγε ποτέ Έλληνες που γνώριζαν τη διαδικασία της σκέψης; Ίσως πριν από χιλιάδες ή εκατοντάδες χρόνια. Ίσως και πριν από μερικές δεκαετίες…Τώρα πάντως το ελληνικό είδος, μπορεί και το ανθρώπινο γενικότερα, δεν εμπίπτει στην κατηγορία “σκέπτομαι άρα υπάρχω”. Κάποια συνταρακτική μετάλλαξη συνετελέσθη στο μεταξύ που εκδηλώνεται με διαδίκασίες βίαιης εγκεφαλικής ερήμωσης και παράλληλη επαναφορά της τετράποδης κίνησης. Βέβαια ο κίνδυνος πάντα υπήρχε – ο Montaigne μάλιστα το τόνιζε “…εξακολουθούμε να καθόμαστε στις ουρές μας”, δοθείσης ευκαιρίας…

Έτσι η παρακάτω ρήση του Αντισθένη επίκαιρη αλλά κι ανέφικτη. Καθώς δεν τίθεται ζήτημα να ξεχωρίσεις τους φαύλους από τους σπουδαίους αλλά κυρίως τίθεται το ερώτημα: υπάρχουν πια σπουδαίοι εν ζωή

ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Τα παράθυρα

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Όταν διεγείρονται

Προσπάθησε να τα φυλάξεις, ποιητή,

όσο κι αν είναι λίγα αυτά που σταματιούνται.

Του ερωτισμού σου τα οράματα.

Βάλ' τα, μισοκρυμμένα, μες τες φράσεις σου.

Προσπάθησε να τα κρατήσεις, ποιητή,

όταν διεγείρονται μες το μυαλό σου

την νύχτα, ή μες την λάμψι του μεσημεριού.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

18/04/86

Μες το κίτρινο διαμάντι θα χαθείς
στων ονείρων τον ανεμοστρόβιλο
πουδραρισμένος με αγάπη

ψηλά θα πετάς, ΑΝΙΚΑΝΟΣ να περιγράψεις
τα όσα ζεις,τα όσα νιώθεις..

29/05/86

..άγγιξες την παγωμένη μου καρδιά
τόσο βαθιά, τόσο γαλήνια.
Μες τα φιλιά σου έμαθα να ζω
μες την αγκαλιά σου να ανασαίνω.

Τη γλυκιά γαλήνια φωνή σου μπορώ να ακούω ασταμάτητα,
τα γραφικά σου χείλη να προσέχω

Ζω μια αλλόκοτη γλυκιά περιπέτεια
που δε θέλω να τελειώσει,

ζω τις όμορφες στιγμές του έρωτα
και θά'ρθουν κι άλλες..κι άλλες..

οργισμένο είδωλο

Νιώθεις άυλος εκεί στην κορυφή,
ξεκομμένος και απόμακρος

Μόνος θαυμάζεις το είδωλό σου

Το περιδέραιο με τις κρύες γυαλισμένες πέτρες
γύρω απ το λαιμό σου
σκούριασε, κοντεύει να σε πνίξει και όλο σε τραβά
σε τραβά ανυπόφορα... έλεος πουθενά,

φωνάζεις, ουρλιάζεις να γίνεις άνθρωπος απλός
όχι τόσο ξένος στ αλήθεια

Μα οργισμένο είδωλο θα μείνεις, καταδικασμένος για πάντα
στη μοναξιά σου..

μιας στιγμής λόγια..

Νιάτα που χάθηκαν

έτσι ξαφνικά, έτσι απότομα
νιάτα που λαχταρούσαν,

να πιουν τη ζωή να χυθούν στη ζωή.

Ο κόσμος τους μικρός τόσος δα

δυό φίλοι, ένα στέκι,
και όλοι μαζί μια φλόγα που καίει

νιάτα μιας στιγμής...

imagine...

Angie..

δεν ειναι ενα θαυμα απο μονο του..?

Αφειερωμένο..παλιά, αλλά αξέχαστο..

Την λέγαν Άντζυ.Η Άντζυ με τα φανταστικά φιλιά Η Άντζυ με το κρυφό της παράξενο μυστικό.. Τη ματιά της,όπου κι αν βάδιζες στα πλαϊνά την έβρισκες να σιγοψιθυρίζει λόγια έρωτα. Κι όμως ήταν κρύα η Άντζυ. Ήταν αφοσιωμένη σ' έναν έρωτα με τον εαυτό της και στην παγωνιά των αστεριών μόνο σιγανά ψιθύριζε ''σ αγαπώ '' Την θελαν τ αγόρια, στον κόλπο της να χαθούν σα σφήκες Τους σιχαινόταν και ούρλιαζε,ούρλιαζε σα κορνέτα νυχτιάτικη. Κι όμως κανείς δε την κοίταγε..... Ήταν όμορφη η Άντζυ στη χλωμάδα του πυρετού της τυλιγμένη καθώς στη πίστα χόρευε τους πόθους των αρσενικών και τους έπνιγε στους καθρέφτες. ΄Ωσπου μια νύχτα απ' αυτές που βροχερές τις λένε, καβαλάρηδες μεταξωτοί την άρπαξαν στα όνειρα και στα μυστικά. Την έριξαν στο υπόγειο άρχοντα του Ερέβους που κόσμημα ήθελε να'χει το κρυφό της και ανείπωτο ΘΑΜΑ Ήταν όμορφη η Άντζυ, αυτό που θα πει ΓΥΝΑΙΚΑ, και είχε κατά πως το λένε,το πιο ζωντανό όνειρο σ'ολοκληρη τη χώρα η Άντζυ που την ποθούσαν τα αγόρια και στα πόδια της αφιέρωναν λέξεις γλυκές. Η Άντζυ με το πιο ΛΕΥΚΟ ΣΤΗΘΟΣ και το πιο τέλειο ΤΡΙΓΩΝΟ. Ανάμεσα στους μεταλλικούς σκελετούς της, και στη θάλασσα λίπους,είχε όλο το χρόνο να αποκαλύψει το μυστικό της. Έτσι κι αλλιώς αθάνατη είχε καμωθεί,καθώς η γοητεία της φανερά ΚΑΠΟΤΕ θα ξεχυνόταν ποταμός απ' τα γαλάζια σπλάχνα της στο πρόσωπο του άρχοντα. Άσπρη μαγική Άντζυ, στο πρόσταγμα σου ο κόσμος σταλαγμίτης και σπήλαιο γινόταν και στον αέρα των μαλλιών χορό έστηναν οι αντρικές φωνές και οι θύμησες, πιότερο από ποτέ, ικέτευαν το ΚΡΥΦΟ ΣΟΥ άγαλμα και συ μετανιιωμένη του ΑΙΩΝΑ θεραπαινίδα ω ΤΕΛΕΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, τίποτα δεν είχες να πεις. Άδειο από ψυχή, γλυκό πλάσμα, μυστικό δεν είχες ζηλευτό, τώρα πια, ταίρι του Πηλέα.....

νεραϊδόσκονη...

Πόσο κακό να είναι άραγε να είσαι ήδη σαράντα και να πιστεύεις ακόμα σε νεράιδες και ξωτικά...?να αρνείσαι πεισματικά να μεγαλώσεις...
να κλείνεις τα μάτια και να βλέπεις κόσμους όμορφους αγγελικά πλασμένους γεμάτους χρώμα και μελωδία.....Κόσμους αέρινους..άπιαστους σαν όνειρα...?

...να ζεις το παραμύθι δίχως να παραμυθιάζεσαι...
μια μικρή ανάπαυλα ο νεραϊδόκοσμος, από το γκρίζο μουντό χρώμα, που εμείς οι ίδιοι επιτρέψαμε στη ζωή μας να φωλιάσει..Κοίτα έξω! Ο κόσμος έχει χρώμα..έχει μελωδίες..έχει νεράιδες που θα δεις μόνο με τα μάτια της ψυχής σου..Αν έχεις τη δύναμη να αρνηθείς την ασχήμια του κόσμου!